Job 3

Rozdział 3

1 Potem Hiob otworzył swoje usta i przeklinał swój dzień. 2 Hiob odezwał się i zawołał: 3 Niech zginie dzień ^a, w którym się urodziłem, i noc, w którą powiedziano: Poczęty mężczyzna. 4 Niech ten dzień stanie się ciemnością, niech o niego nie troszczy się Bóg z wysokości i nie oświetla go światłość. 5 Niech go pokryje ciemność i cień śmierci ^b, niech go ogarnie obłok i przerazi mrok dnia. 6 Niech tą nocą zawładnie ciemność, niech nie będzie liczona wśród dni roku i nie wejdzie w liczbę miesięcy. 7 Niech ta noc będzie samotna, niech nie będzie w niej radosnego śpiewu. 8 Niech przeklną ją ci, którzy przeklinają dzień, którzy są gotowi podnieść swój lament. 9 Niech gwiazdy zaćmią się o zmierzchu, niech nie doczeka się światła ani nie zobaczy zorzy porannej; 10 Bo nie zamknęła drzwi łona mej matki i nie ukryła smutku przed moimi oczami. 11 Czemu nie umarłem w łonie ^c? Czemu nie zginąłem, kiedy wyszedłem z łona? 12 Czemu przyjęły mnie kolana? Czemu przyjęły mnie piersi, abym mógł je ssać? 13 Teraz bowiem leżałbym i trwał w spokoju, spałbym i odpoczywał; 14 Z królami i z doradcami ziemi, którzy sobie budowali opustoszałe miejsca ^d; 15 Albo z książętami, którzy mieli złoto i napełnili swe domy srebrem; 16 Albo czemu nie stałem się jak ukryty, martwy płód ^e, jak niemowlęta, które nie widziały światła? 17 Tam bezbożni przestają straszyć, tam pozbawieni siły odpoczywają. 18 Tam więźniowie razem wypoczywają i nie słyszą głosu ciemięzcy ^f. 19 Mały i wielki są tam sobie równi i niewolnik jest wolny od swego pana. 20 Czemu nędznemu dane jest światło ^g, a życie tym, którzy są rozgoryczeni na duszy ^h; 21 Którzy z tęsknotą wypatrują śmierci, a ta nie przychodzi, choć jej szukają pilniej niż ukrytych skarbów; 22 Którzy wielce się radują i cieszą, kiedy grób znajdują? 23 Czemu dane jest światło człowiekowi, którego droga jest ukryta i którego Bóg osaczył ⁱ? 24 Kiedy bowiem mam jeść, przychodzi moje wzdychanie, a moje jęki rozchodzą się jak woda; 25 Bo to, czego się bałem, spotkało mnie, a to, czego się obawiałem, spadło na mnie. 26 Nie byłem bezpieczny, nie miałem spokoju ani odpoczynku, a jednak nadeszła trwoga.